Ik wil je vandaag iets vertellen over mijn oma. Op haar 19e had zij twee kinderen: mijn oom en mijn moeder. Ze vertelt me geregeld dat ze er als jonge moeder nagenoeg alleen voor stond. Mijn opa werkte als kapitein op de zeevaart en was vaak maanden van huis. Soms was ze mee aan boord met de kinderen; meestal niet. En áls ze al samen waren met de kinderen dan had mijn opa vaak andere plannen.
De eerste jaren met haar kinderen zijn voorbij gevlogen. Van de exacte momentjes weet ze weinig meer. Het was behoorlijk druk en pittig met 2 kleine guppies terwijl ze er zelf eigenlijk ook nog eentje was.
Iedere keer als ik daar ben met onze dochter drukt ze me op het hart: “Geniet er wel van, he?”. Zoals zij nu van de eerste jaren met onze dochter geniet, zo had ze ook van haar eigen kinderen willen genieten.
Ze zal hier overigens altijd bij zeggen: ‘zo ging dat gewoon vroeger’. Ze wil er vooral niet over klagen.
Toch zit er óók een verdriet onder van behoeftes die niet - of niet helemaal - vervuld zijn. Behoeftes van écht verbinden met je kindje(s), stil kunnen staan, rust kunnen pakken en genieten. De tranen die ik in haar ogen zie als ze het hierover heeft verraden die behoeftes.
Behoeftes die ik in deze tijd ook heel vaak terugzie bij de ouders van nu en misschien herken je jezelf erin.
De les die ik in dit verhaal zie die ik graag met je deel:
Vandaag de dag zijn er veel moeders die – naast het ouderschap – nóg een baan hebben. Een baan waar ze voor betaald krijgen waar – naast thuis - óók verantwoordelijkheden liggen. Oh en: vergeet daarnaast alle behoeftes daar omheen niet die er 70 jaar geleden niet waren niet: je kunt ze vást zelf invullen…
Als het tóen al lastig was om de ruimte te vinden om te genieten van en met je kleintje, dan is dat er nu natuurlijk niet makkelijker op geworden. Alleen: we hebben het hier dus niet écht te weinig over, hoe je die ruimte er dan voor maakt. En als we dat al doen, dan is het vaak oordelend of met een kort lontje.
Terwijl het volgens mij helemaal niet zo groot of zwaar hoeft te zijn: we hebben hier alleen als maatschappij een stap in overgeslagen. De stap waarin we als nieuwe ouders leren hoe je het leven met alle taken en verantwoordelijkheden die er zijn zo in kunt richten dat er wél genoeg ruimte is voor echte aandacht. In plaats van leven in de haast en chaos.
We hebben het ‘gewoon’ niet geleerd van de generatie(s) voor ons.
Ik mis écht de publieke en maatschappelijk erkenning daarop. Want, als we dat doen en het hier meer over zou gaan, zou er denk ik een stuk minder schaamte op zou zijn als het je even níet lukt. En dat raakt mij dan weer.
Want ‘het ouderschap’ en ‘de organisatie’ zijn echt 2 verschillende dingen.
Niet goed je tijd of taken kunnen organiseren heeft niets te maken met of je een goede vader of moeder bent. Het gaat pas door elkaar lopen wanneer het organiseren je niet lukt en je daar een kort lontje van krijgt. Wanneer je geïrriteerd raakt omdat de chaos te groot wordt en je het niet meer kunt overzien. En je kleintje dat meekrijgt. Maar in de basis hebben die twee vaardigheden niets met elkaar te maken.
Schaam jij je wel eens voor hoe het nu thuis loopt? En heb je daarin een oordeel naar jezelf?
Als je wilt: zou je het met me willen delen? Ik gun jou dat zoveel mogelijk tijd en energie hebt om van je kleintje te genieten en luister dus graag naar je.
Je kunt met me mailen via marinda@thuisteamtrainer.nl), maar een appje of belletje kan natuurlijk ook!
06-20209994.
Reactie plaatsen
Reacties