De afgelopen weken was ik veel in de speeltuin te vinden met onze dochter. Toen ik de glijbaan daar voor het eerst zag dacht ik: “Hoe dan? Dit is niet te doen voor een kind!” De traptreden zitten ontzettend ver uit elkaar en echt goed vasthouden aan de leuning lijkt lastig. Het zag er niet echt veilig uit ofzo. Het aantal ouders dat ik bij die glijbaan sprak die zeiden: “Belachelijk, dit kan toch niet, dat is vast door een volwassene bedacht!” waren met veel.
En tja, ik kom dan toch ook maar net kijken in het ouderschap natuurlijk. Ben dan wel opgeleid tot pedagoog en heb honderd jaar ervaring als gastouder, maar die échte spanning die je in je buik kunt voelen als het over je eigen kind gaat is voor mij net zo nieuw als voor jou. Dus ik vond het best even spannend.
En toen kwam onze dochter eraan, richting glijbaan. Ze is nu 1.5 en ontdekt de wereld.
Ik zal je niet vermoeien met de details van onze opvoedingsstijl maar laat ik het zo zeggen: we laten haar lekker haar gang gaan. Zo ook met die glijbaan.
En de eerste keer dat ze op die traptrede klom en stond te wiebelen duurde het inderdaad niet lang…
Hop, daar lag ze. In het zand. #loedermoeder dacht ik nog…
Maar goed, niks gebroken en ze had weer meteen zin om op die glijbaan te gaan.
Wel dacht ik: “Oké Marinda, ff íets meer opletten en haar een beetje op weg helpen”.
Ik wees aan waar ze zich vast kon pakken of een stapje kon zetten en het ging al gauw beter.
Oefening baart écht kunst.
Ze leert steeds beter waar ze zich vast kan houden en staat steviger op de trap.
Je ziet haar zelfvertrouwen gewoon groeien met de glimlach op haar gezicht.
Ik doe steeds een stapje verder terug en als het even niet wil lukken kijkt ze me aan en zegt ze: “Helpen?”
Ik dacht hier over na en zag er een paar lessen in die ik vandaag aan jou wil meegeven:
- Er kunnen twee mensen naar precies dezelfde situatie kijken, terwijl ze twee totaal verschillende dingen zien. Anna Rosa en ik keken allebei naar dezelfde glijbaan. En terwijl ik dacht: “Neeeee, hoe dan?!”, dacht m’n dochter: “Jaaaa yes we gaan!” En allebei was oké.
- Alles in één keer overzien kan echt teveel zijn en is niet altijd nodig of helpend: die ene traptrede kan genoeg zijn. Sterker nog: ik weet uit eigen ervaring dat het enorm overweldigend kan voelen om de hele tijd zelf wél het totaal te zien.
- Met iemand naast je gaat je leerproces sneller. Iemand die ziet waar je een stapje bij kunt zetten of waar je jezelf aan op kunt trekken. Het maakt het simpelweg echt makkelijker voor je.
Wanneer het thuis sinds de komst van jullie kindje voor jou voelt als een chaos en jij krijgt daar een kort lontje van, dan raakt mij dat. Ik geloof namelijk dat iedereen in je gezin daar iets van mee krijgt en in m'n pedagogen-hart voelt dat verdrietig. Het kan namelijk écht anders. Met die reden heb ik er mijn persoonlijke missie van gemaakt om zoveel mogelijk ouders te leren wat je kunt doen zodat het thuis wél lekker loopt.
Zodat je rust ervaart, meer energie krijgt en je vertrouwen groeit.
Zodat er zoveel mogelijk tijd en ruimte vrij komt voor wat voor jou belangrijk is.
Mag ik jou daar ook mee helpen? Via onderstaande knop kun je - gratis en geheel vrijblijvend - een sessie bij me boeken. Daarin luister ik naar jouw specifieke situatie en geef ik je - als jij dat wilt - meteen 3 super waardevolle tips mee waar je meteen mee aan de slag kunt.
Reactie plaatsen
Reacties